Dan zal een wolf zich neerleggen naast een lam,
een panter vlijt zich bij een bokje neer;
kalf en leeuw zullen samen weiden
en een kleine jongen zal ze hoeden.

Jesaja 11:6 NBV

Bovenstaande tekst is een bekende profetie uit Jesaja die we vaak in de adventstijd lezen. Het is precies zo’n profetie waarvan je al snel zegt dat het in werkelijkheid onmogelijk is. Onze huisgenoot Eva in De Ark in Bloemendaal zal waarschijnlijk zeggen ‘Gek he’ terwijl ze met haar hand het gebaar voor gek maakt.
Dat we een profetie als de bovenstaande maar moeilijk kunnen geloven heeft direct te maken met ons leven van alledag. We hoeven maar een app te openen of een krant open te slaan en de ellende van de wereld staat middenin onze woonkamer. En ook in onze eigen levens en relaties is vrede niet altijd het eerste woord dat in ons opkomt.
En toch hebben we die oude teksten niet voor niets. Dat leerde mijn huisgenoot Eva mij weer eens toen ze vorig jaar onderstaande kerststal tekende. Toen ik haar vroeg wat er op de tekening stond begon ze eerst te zingen. ‘Na, na, na, na, na, na kindeke teer. Ei zwijg toch stil sus sus! En krijt niet meer.’ Daarna wees ze linksboven in de stal en zei: Spin. Vervolgens wees ze naar rechtsonder en zei muizen, lief!. Daarna noemde ze de andere figuren op die wij meer gebruikelijk vinden in een kerststal. Jozef, Maria, os, ezel, engelen, baby Jezus. En o ja, ook nog een hond.
Het ontroert mij dat Eva een kerststal tekent waar automatisch spinnen en muizen bij horen. Niet de eerste dieren die ik in een kerststal zou tekenen. Ik zou mezelf eerder zien rondlopen met een ragebol om de spinnenwebben te verwijderen en met muizenvallen om de muizen te vangen. Een koning in een stal daar ben ik na al die jaren kerstverhaal wel aan gewend maar dat ook al die enge dieren daar bij horen, daar had ik nog niet aan gedacht.
Eva had daar al lang aan gedacht. Ze begon zelfs met het opnoemen van die voor mij enge dieren. En pas daarna vertelde ze over de rest van de kerststal. Ik denk dat dit van ons vraagt dat wij ook ons huis en ons hart openzetten voor dat wat we ongemakkelijk vinden, dat wat ambivalente gevoelens oproept of eng is. Dat wat we misschien wel zover mogelijk bij onszelf vandaan willen houden.
Wanneer het mij lukt om over mijn eigen schaduw heen te springen, dan ontstaat er soms ineens iets van een onverwachte harmonie. Een mooi gesprek met iemand waarvan ik eigenlijk dacht dat diegene niet zo aardig was. Of begrip voor iemand met heel andere en voor mij enge politieke overtuigingen. En wanneer ik het weer eens vergeet of wanneer ik geen zin of tijd denk te hebben om over mijn eigen schaduw heen te springen dan denk ik aan die kerststal van Eva. Aan Jezus en de muizen. En dan kan ik het zomaar geloven die profetie van Jesaja is zo gek nog niet!